Dag 5
Door: Karen
Blijf op de hoogte en volg Karen
21 Juni 2019 | Curaçao, Kunuku Abou
Toen onderweg, 20 minuten rijden richting Westpunt om bij de ingang van het park aan te komen. Daar de tickets gekocht en mochten we door naar de andere kant, door een slagboom heen. Ook zo’n kwartier a 20 minuten rijden voor we bij de voet van de berg aankomen. Het ziet er pittig uit. Nu al.
Als we de auto hebben geparkeerd lopen we het pad in naar de berg. Onderweg is het een zware en pittige klim. Veel rotsen, los gesteende en hoge afstanden om op te klimmen. We maken vele stops onderweg om even op adem te komen en wat te drinken. Al vrij in het begin merk ik dat ik eigenlijk wil stoppen. Maar we zijn nog geen eens halverwege. We zijn even gaan zitten, even wat gedronken en gesproken over wat we nu gaan doen. Besloten om toch verder te lopen.
Op gegeven moment zijn we halverwege, dan hebben we er zo’n 35 minuten en 900meter gelopen. Belachelijk wat een kleine afstand voor het aantal minuten. Maar dan weet je dus hoe zwaar het parcours is dat we lopen. Je denkt 2 a 3 kilometer er op te hebben zitten.
Vanaf halverwege wordt de tocht nog zwaarder. Maar, blijkt later, dit is niks met wat we nog gaan tegenkomen. Als we voor de heftige klim zijn, nemen we nog even rust. Mijn vader blijft uiteindelijk achter en ik ga de klim aan. Stap voor stap naar boven, rotsblok voor rotsblok. Door smalle paden en grote rotsblokken.
Uiteindelijk, in totaal ongeveer 15 minuten, heb ik de top bereikt. Mooi uitzicht, je kunt voor een groot deel het eiland zien. Ik zie de Boca’s (rotskliffen) in de verte opspringen met de zee. Gaaf om te zien. Een man die ik voor mij liep met naar boven gaan, maakt wat foto’s van mij met mijn telefoon. Beter dan selfie. Ik ben na 10 minuten ongeveer weer de afdaling gaan inzitten. Kom ik daar mijn vader weer tegen. Die was toch de klim aangegaan. Dus samen weer naar boven. Heb ik een paar foto’s gemaakt van hem en ben ik rond 10 uur gaan afdalen, want ik had een telefoongesprek met mijn psychiater.
Na het gesprek zijn mijn vader en ik helemaal begonnen aan de terugweg. Ik vond het wel meevallen, mijn vader had er veel meer moeite mee. Hij had last van spierverzuring en de warmte. Geen goede combinatie. De terugweg heeft behoorlijk lang geduurd. Maar dat is niet erg, alles op z’n tijd. Het is geen marathon.
Bij de auto aangekomen nog even gezeten op een bankje, even tot rust komen, flink wat gedronken nog en toen terug naar de auto. Terug naar het hotel.
Bij het hotel ben ik gaan lunchen, mijn vader was op. Die is gaan douchen en naar bed gegaan. Ik ben na de lunch gaan douchen en volgde hetzelfde ritueel. Beide een hele tijd geslapen, was ook nodig. Het was een enorm zware klim. Gaaf om eens mee te maken, te doen, maar niet voor een tweede keer.
Om 19 uur hadden we een barbecue gepland bij het hotel. Dus daar heen gegaan. In totaal 6 verschillende stukken vlees/vis. Ik begon met kipstokje en mijn vader met garnalen. Daarna volgde van alles anders. Het was lekker. Van de tafel naast ons kregen we nog 3 stokjes garnalen. Ik heb ook geprobeerd, maar ik vind de structuur echt niet prettig. De smaak is een beetje kip, de structuur is bobbelig. Dus dat hoef ik niet meer.
Na de bbq zijn we nog even op het terras gaan zitten, lekker wat gedronken, nagepraat en redelijk op tijd naar bed. Ik was helemaal op na vandaag.
-
24 Juni 2019 - 15:27
Miriam:
Knap hoor die klim. Ik weet hoe moeilijk het is. Ik ben in Ecuador ook zo mijzelf tegen gekomen. Had een doel voor ogen en wilde het perse halen. Samen met iemand van de groep tot het einde gelopen. Later begreep ik dat ik nog 50 meter verder had moeten lopen. Maar ik had mijn doel bereikt. Jij ook!. Super hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley